Prolog.

   Wyciągnęłam rękę przed siebie. Nic nie widząc, dotknęłam miękkiej, ciepłej i mokrej od łez twarzy.

- Jednak jesteś… - wyszeptałam półgłosem.

- A czy najlepsza przyjaciółka mogła by cię zostawić? – odparła spokojnie Klara, z wyczuwalną  w jej głosie nutą sarkazmu.

- Myślisz, że on to zrobi?

- O tym nie mam pojęcia. Ale, wiesz co? Nas nie rozdzieli. Nigdy.

   Zapadła cisza. Słychać było  postukiwanie deszczu, o dziurawy dach rudery. 
Klara popatrzyła w stronę okna. Na horyzoncie pojawiły się pierwsze promienie porannego słońca. Deszcz ustąpił, a jego dźwięk zastąpił śpiew ptaków, napełniony harmonią i delikatnością, a brzmiący niczym najpiękniejszy kwartet smyczkowy. Wstał kolejny dzień.